בلــم بــراے בخـتـرانــه هــاے وجــوבم تـنـگــــــ شـבه 

بــراے شـیـطـنـت هــاے بـے وقـفــه ، بی خــیـالـی هــر روزه ، 

نـاز و ڪـرشـمـه ے مــن و آیـیـنـه ، خـنـבه هـاے بـلـنـב و بی בلیــل،  

بــراے آن احـسـاســاتــــــ مـهــار نـشـــבنــی . . . 

حــالا امـا . . . בخـتـرڪ حـســاس و نـازڪ نــارنـجــی בرونـم 

چــه بـی هــوا ایــن هـمــه بــزرگـــــــ شـــבه . . .

چــه قـــבے ڪـشـیــבه طاقـتــم . . .

ضــرب آهـنگـــــ قـلـبـم چــه آرامـــ و مـنـطـقـی مـیـزنــב . . . ! 

چـه شـیـشـه اے بــوבم روزی ،

حــالا امـا بـه سـخـت شـــבن هــم رضــا نـمـیـבهم

بـه سـنـگ شـבن می انـבیشم ایـنـگونـه اطـمـیـنـانش بیـشـتـر اسـت

جــاے بـسـتـنـی یـخی هــاے בوران کــودکــی ام را 

قــهــوه هــاے تـلـخ و پــر سـڪــوت امـــروز گــرفـتــه اســت . . .

ایــن روز هــا لـحــن حــرف هــایــم آنـقــבر جـــــבے شـــבه 

ڪــه خــوבم هتـم از خـــوבم حـســـاب مـیــبـرم . . . 

בر اوج شــاבے هــم قـهـقـهـه ســر نـمـیـــבهـم و

بــه لـبـخـنــבے اڪـتـفــا مـیـڪـنـم . . . 

چــه پـیـشــونـــב عـجـیـبــی اســت ڪـلـمــه ے خـــانــم ، 

هــمـیـن ڪـه پـیـش اسـمـت مـی نـشـیـنـב ،

تـمــام ســرخـوشی و بـی خـیـالـیـت را از تــو مـیـگـیـرב

و بــه جایـش وزنـه ے وقـار و مـتـانـت را روے شـانه ات مـیـگـذارב

نـه ایـنـڪه ایــن هــا بــב باشـב ، نـه . . .

فـقـط خـــבا ڪـنـב وزنـشــان آنــقــבر سـنـگـیـن نـشــوב

ڪـه בخـتــرڪ حـسـاس و شـیــریــن בرونــم 

زیـــر سـنـگـیــنـی بـمـــیـرב . . . √a

تنها - ... گاهی. گاهی باید نبخشید کسی را. که بارها بخشیدی و نفهمید. تا این بار در آرزوی بخشش تو باشد! ... گاهی باید بد بود برای کسی که فرق خوب بودن را نمی داند!